Perspectief 7

Bij windstilte duikt hier nog een wereld op. Het spiegelbeeld van de abdij op het oppervlak van de vijver. Een zachte reflectie, rimpelige lijnen. Als een oude schets drijft het erfgoed boven de vissen. Het is moeilijk voor te stellen dat er een tijd was waarin je jezelf alleen in stilstaand water kon herkennen. Opgevangen regen waar een gezicht zich overheen boog, totdat het gepolijste ijzer, het gewreven brons aan muren werd gehangen. Maar niet aan de muren van kloosters en abdijen. Daar bleef de vijver de enige mogelijkheid jezelf aan te kijken. Gewijde plekken moeten geen spiegel hebben maar spiegel zijn, tegenbeeld voor de maatschappij. In zekere zin ligt hier dus de spiegel gespiegeld, zelfreflectie van een abdij. Al negen eeuwen wordt traag verval - en nu herstel - weerkaatst tussen kroos en riet.

Het is jaloersmakend met hoeveel gratie een gebouw de ouderdom verdraagt, in alle rust verbrokkelt. Of hebben de muren in de vijver gezien hoe droge rimpels in hun stenen trokken? Zagen de ramen de kraaienpoten rond kozijnen? Keek de toren verbijsterd toe hoe jaar voor jaar de kleur uit haar gelaat trok?

En nu: de grote restauratie, vervormd door minuscule golfjes. Sporen uitgewist, de tijd teruggedraaid, zowel op land als op water.

© Marjolijn van Heemstra

Een begeleidend boekje gratis te verkrijgen in het onthaal van de Abdij bundelt duidende en poëtische teksten van auteur Marjolijn van Heemstra.