Perspectief 3

Stel je voor. Iemand hier over negenhonderd jaar. Voeten op dit pad, ogen op de poort. Of op wat ooit de poort was. Ogen op puin misschien, op een woonwijk, een eiland, op kolkend water.

Het lichaam van die iemand over negenhonderd jaar. Menselijk? Artificieel? Hybride?

Stel je voor, hetzelfde maar nu achteruit. Iemand stond hier acht eeuwen geleden, zag deze stenen en heeft zich ons ingebeeld. Als verloste of verdoemde wezens. Als van alles maar vast niet als wat wij zijn.

Je kunt niet bedenken wat de mode, grillen, loopjes zijn van eeuwen later. Welke fascinaties toekomstige blikken sturen, op welke details de tijdsgeest het licht zal schijnen.

Twintig generaties liepen dit pad. Strompelend, jachtig, angstig, energiek. De grond heeft alle voeten, ongeacht hun tred gedragen. En nu de onze. Enigszins onzeker. Want hoewel er nog veel vastligt drijft er ook van alles los en is het lastig te geloven dat dit domein nog eens negenhonderd jaar overleeft. Tegelijkertijd: dat wonder is al een keer geschied. Hoeveel oorlog en rampen zijn hier voorbij getrokken? Wie weet wat het nog zal doorstaan? Hoeveel voeten dit pad nog draagt na de onze. Toekomstige schimmen op oeroude grond. Heel voorlopig staan we hier, zo tijdelijk intact.

© Marjolijn van Heemstra

Een begeleidend boekje gratis te verkrijgen in het onthaal van de Abdij bundelt duidende en poëtische teksten van auteur Marjolijn van Heemstra.