Perspectief 2

Filter met je wimpers de rode daken van de woonwijk weg en voilà, daar ligt de twaalfde eeuw. Hoe veel, hoe weinig bleef hetzelfde. Het grommen van de auto's verderop kwam ooit van wolven, geraas van de trein kwam van paarden in galop. In de verte fluiten telefoons als vogels en het hoogste punt is nog steeds het hoogste punt.

Wat is een landschap anders dan aan elkaar gestikte tijd? Een lappendeken van oud en ouder en hier en daar wat nieuw dat het oude imiteert. Het gras gedraagt zich als middeleeuws gras, de bomen als de eerste bomen. Alles is zo prehistorisch van vorm, vanbinnen verwant aan galactische wolken. Ook wij zijn niet meer dan bouwmateriaal uit een buitenaards gewricht, per ongeluk in de geschiedenis beland. Maar iets in ons herinnert zich het zijn buiten de tijd. Is dat waarom we steeds weer met torens naar de hemel reiken? Heimwee naar de gaswolk waaruit we zijn ontstaan?

In dit domein slaan ogen al eeuwen omhoog. Wel steeds minder ogen, nog acht in totaal. Vier zielen die de lijntjes met de wolken onderhouden. Vier lichamen waarin een oud verlangen overleeft. De laatste dragers van het verhaal waar dit alles mee begon. In hun vertrekken klopt nog zacht het hart van deze plek.

© Marjolijn van Heemstra

Een begeleidend boekje gratis te verkrijgen in het onthaal van de Abdij bundelt duidende en poëtische teksten van auteur Marjolijn van Heemstra.