Perspectief 10

Het voorplein uit 1663 is een echte cour centrale. Elegant monumentaal staan eromheen (van links naar rechts): het wagenhuis en de hoeve, de Norbertuspoort, het klooster met de kerktoren en het huis van de pater provisor of econoom. Handig maakten de bouwers gebruik van de natuurlijke hoogteverschillen. Let ook op de contouren van de grafstenen van het vermaarde kerkhof van Park.

We zijn er. De middeleeuwen, vandaag; als een harmonica vouwt het zich op dit plein in en uit elkaar. In de graven wordt eindeloos traag aan menselijke resten geknaagd. In de winkel heersen de openingsuren. Op gezette momenten klinken de klokken. Zoveel vormen van tijd. Sommige royaal en onverschillig. Andere dwingend, venijnige ritmes.

Hier wordt het verleden toekomstbestendig gemaakt voor een toekomst die in het ongewisse ligt. Alles is een kwestie van schaal. Terwijl wij hier staan schuift de maan van ons weg met de snelheid van een vingernagel per jaar. De zon koelt onmerkbaar af, Afrika en Europa schuiven in elkaar, Australië drijft richting Azië. Het enige dat bestaat is beweging. De wereld verschuift, verbrokkelt en komt opnieuw tevoorschijn.

Het is niet te rijmen met ons gevoel van urgentie, het nu of nooit, het vijf voor twaalf. De branden, de smeltende schotsen, de geopolitieke strijd terwijl ondertussen, terwijl wij hier staan Europa en Afrika elkaar in de armen vallen en Australië op weg is naar Afghanistan. De grootste revolutie zit in trage beweging. En misschien is dat wat dit domein ons leert. Elke generatie leeft in haar eigen eindtijd, maakt muren, klokken, poorten, ziet zich weerspiegeld en vecht tegen verval. Steeds opnieuw staan we hier. Eindig in een oneindig heelal.

© Marjolijn van Heemstra

Een begeleidend boekje gratis te verkrijgen in het onthaal van de Abdij bundelt duidende en poëtische teksten van auteur Marjolijn van Heemstra.